شــب رفـته اسـت، بگو که طاقت بیـاورد

چیزی نـمـانـده که مشتـی صداقت بیاورد

 

پایـیـز چه سـر در گمـم کـه اینجور آمدی

شــادی کــنـان رفــتـه حمــاقــت بـیـاورد؟

 

لرزیدم از صدای خش خش برگهای زرد

کاش مـی گـفـتمـش کـه شـهـامـت بیـاورد

 

گوشـت پـر است از صدای توپ و تانک؟

کــاش صـدای تــرقــه بـه یـادت بـیـاورد

 

احســاس قـشـنـگی که آن روز قـد کشیــد

حـیـف اسـت که بـه رسـم عــادت بیـاورد

 

بـی اعـتـنـا شــدیـم بـه قــانــون خـاطــره

یـادی که حتـی به رســم رفـاقـت بیـاورد

 

گم کرده ایـم میان این همه رنگ واژه را

حرفی ز جپهه که رنگ سخاوت بیـاورد

 

این جرعه آزادگی هدیـه ایسـت از شهیـد

بخـشنـده ای کـه رفــت سـعـادت بـیـاورد

 

{شب}خسته است از این زوزه های سرد

پـایــیــز، بـگـــذار کــه راحــت بـیــاورد

 

بـاز مـانـده ایـم پـشـت خـرواری از گنـاه

مـنتظر شــهیدی کـه شــفـاعـت بـیــاورد.