هرگز این باور را باور نکردم که روزی

 من باشم و تو نباشی،من بیایم و تو نیایی

 من بخندم و تو نباشی که میان جمع

 همراهیم کنی و چهره ی حق بجانبت

 را به طرفم برگردانی تا بگویی

مثل کوه پشتت هستم،

 خواهرم،

هرگز هضم این غم بزرگ برایم

امکانپذیر نیست که بجای پی خانه ات

 بر سر مزارت کلنگ بزنم،

 آه و صد آه از نبودت  …  

بغض، سیطره وجودم را محو

چشمانم میکند که نا خداگاه طنین

 این غم بزرگ از پلکهایم

آویزان میشود و ناگزیر میشوم

که اینبار نیز هق هق کنان

سراسرم را از هجمه ی تلخ

بی تو بودن خالی کنم زیرا جای

خالیت هنوز که هنوز است بی تبسم

 مانده و ما مانده ایم وحضور

 بی حضورت، که واژه به واژه

در کنار مایی

 اما،

نیستی... نیستی که هر هفته

 روز پنج شنبه ما را برای دیدارت

پاگشا میکند تا به جای خانه ی زیبایت

بر سر مزارت گرد هم

آییم.

یادت سبز