در پای هوا خواهی  تو  باده نشینم

در وصف تو من قطرهای از خاک زمینم

از شور تو ای سرور و سالار شهیدان

افتاده به دل ذکر سپه لاری دینم

 

آن روز غریبانه درآن محشر غمناک

با آن همه پروانه ی دل باخته و پاک

در پای کدامین گنهت خیمه شکستند

تا اوج برارد غم هجران تو افلاک

 

آن روز چرا بیعت خود را بشکستند

بر همنفسان تو ره آب ببستند

آن روز همان بد صفتانان بد اندیش

بر مرکب حق خواهی پاکان بنشستند

 

آن روز که حر ابن ریاحی به تو دل باخت

با عشق به مولای حسینش به جهان تاخت

وانگاه که با جوهر شیرین شهادت

بر سرخی صحرای نگاهت قلم انداخت

 

آن روز که راٌست به سر نیزه کشیدند

در القمه دستان دلاور ببریدند

هیهات که از غربت آن روز غریبان

تا پای سحرگاه دل و جامه دریدند

 

آن روز که بشکافته سر خون خدا شد

انسانیت از پرده ی تقدیر جدا شد

آن روز حسینانه در آن محشر پر شور

پروانه صفت سوی خدا رفت و فدا شد

 

آن روز که دامان جهان از غم تو سوخت

چشمان به خون گشته ی زینب به رهت دوخت

آن روز که زینب فقط از ذکر تو می گفت

تا آنکه ز مظلومیتت پرده بر افروخت

 

آن روز که تدبیر نگاهی به هوس داد

 آن مردم ملعون صفتان را به قفس داد

 تا خون تو پیروز شود بر تن شمشیر

آن روز که خون تو به اسلام نفس داد.