خدایا من در این ویرانه نگاهم به سقف تو دوخته و تمام دو چشمم هراسان فقط سراغ عظمت و بزرگی تو را می گیرد پس بدان هیچ واژه ای هر چند دلفریب لذت یک آن تراویدن نام تو را از درونم نمی دهد و هیچ گاه هراسان تر از آن لحظه ای نیستم که از روی نادانی ام تمام دانایی های تو را که برای دانا شدن خویش به سویم فرو ریخته ای   را بر باد هوس دهم، یاری ام کن ای یاری کننده ای که هرگز بنده ات را از یاد نخواهی بردحتی در آن لحظه که کوه ها فواره کنان به سوی آسمان در حرکت اند و آب ها آنگونه واژگون پراکنده می شوند و خورشید با آن همه عظمتش در برابر نورانیت تو بی نور می گردد و آن دم که تمام انسان ها از انسانیت خویش فراریند، باز تو یاری گری...

پس یا رب.. یاری ام کن

زیرا تو خالصانه ترین خواستگاه منی که در میان ناخالصی های روزگار با خیلی از خواستن خالصانه دوستش دارم.                                    اکبـــــــر احمدی